Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Κρατημένο από την χθεσινή μέρα

Όπου το βλέμμα των άλλων δεν μας βοηθάει να σχηματίσουμε μέσα μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την πραγματικότητα αυτού που βλέπουμε, τα μάτια μας δεν γνωρίζουν πλέον εκείνο που βλέπουν. Η συναίσθησή μας χάνεται, διότι αυτό που είναι το πιο ενδόμυχο πράγμα σε μας, η συναίσθηση, σημαίνει οι άλλοι μέσα μας, και καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να αισθανθούμε μόνοι.

3 σχόλια:

NinaC είπε...

"Η συναίσθηση είναι οι άλλοι μέσα μας", λοιπόν. Νομίζω πως, αυτή τη φορά, δεν θα διαφωνήσω μαζί σας.

Και για να προσθέσω κι εγώ τα δικά μου τα "κρατημένα από τη χθεσινή μέρα" σας γράφω:

Η ζωή μας στη γη έχει αρχή, μέση και τέλος, τουλάχιστον με τη μορφή που ξέρουμε. Προσωπικά, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να σας αναπτύξω, είμαι πεπεισμένη για το "μετά". Εδώ, όμως, μας απασχολεί το "τώρα".

Πώς πρέπει, λοιπόν, να είναι το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή; Θεωρώ ως πρωταρχικό το να είναι αξιοπρεπές, να μην έχουμε, δηλαδή, τίποτα για το οποίο να ντρεπόμαστε εμείς και οι απόγονοι. Να ζήσουμε και ν' αφήσουμε και τους άλλους να ζήσουν. Να προσπαθήσουμε όχι μόνο να συντηρήσουμε αλλά και να βελτιώσουμε τον κόσμο που μας παραδόθηκε προς χρήση και να τον αφήσουμε, όσο το δυνατόν, καλύτερο στιε επερχόμενες γενεές. Να συμμετέχουμε στα κοινά, με όποιον τρόπο βρίσκει ο καθείς πλέον πρόσφορο: εθελοντισμό, ακτιβισμό, κοινωνική εργασία, οικονομική αρωγή.

Σε τούτη τη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους. Φαντάζομαι ούτε και στην άλλη. Όπως έχει, σοφότατα, τραγουδήσει ο Νιόνιος "έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις". Η αντιπαράθεση δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά ούτε και να μας τρομάζει. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΘΕΣΗ. Μετά το ΖΕΙΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ,είναι το επόμενο που έμαθα στα παιδιά μου.

'Υστερα είναι η ΓΝΩΣΗ. Το πληρώνουμε που το πληρώνουμε το ρημάδι το προπατορικό, ας επωφεληθούμε τουλάχιστον. Η ιστορία, η φιλοσοφία, οι θετικές επιστήμες, η πεζογραφία, η ποίηση, οι τέχνες, ακόμα και τα παραμύθια των ανθρώπων, είναι αναγκαία για να κατανοήσουμε όχι μόνο τον κόσμο γύρω μας, αλλά και τον εαυτό μας.

Επειδή, όμως, "βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος" κι επειδή "τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε", ε, ας ικανοποιήσουμε και το ταπεινόν σαρκίον μας! Ας του επιτρέψουμε να "κουραστεί και να φθαρεί" από τις απολαύσεις, αυτές που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία, τον χαρακτήρα και την αισθητική καθενός από εμάς, έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα να μπει μέσα στη γη, να είναι πραγματικά εξαντλημένο και φθαρμένο, όχι μόνο από τον αγώνα για ζωή αλλά και από τις απολαύσεις. Δεν είναι κρίμα να παραδίδεις στο χώμα ένα, σχεδόν, άθικτο σώμα;

Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Ο άνθρωπος πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να τα βιώνει όλα: τη χαρά, τη λ΄θπη, τον πόνο, την ανακούφιση, την αγάπη, το μίσος, τη ζήλεια, την εκτίμηση, την παραδοχή, την απόρριψη. ΟΛΑ. Μόνον έτσι θα είναι πλήρης. Και τον έρωτα. Τον απόλυτο, των άνευ όρων και ορίων, τον ενδεχομένως καταστροφικό και, ταυτόχρονα, απόλυτα λυτρωτικό. Για μια, τουλάχιστον, φορά στη ζωή του.

Ταύτα και μένω και γράμματα γνωρίζω.

Υ.Γ.: Ο Καζαντζάκης, νομίζω, έλεγε πως ο άνθρωπος, στο διάβα του από αυτή τη ζωή, πρέπει να φυτέψει ένα δέντρο, να κάνει ένα παιδί, να γράψει ένα βιβλίο. Δέντρα έχω φυτέψει πολλά, παιδιά έκανα δυο. Αν θεωρήσουμε το βλογ ώς ένα σύγχρονο είδος βιβλίου, νομίζω πως δεν τα έχω καταφέρει κι άσχημα, ε;

:))

Κυρ Μανουήλ είπε...

Η απάντηση γεννά πολλές αράδες. Σκέφτομαι να αναρτήσω post κανονικό.
Φοβάμαι όμως καθώς δεν γνωρίζω τα ήθη των μπλόγκερς. Πρωτάρης γαρ.
Δεν θέλω να προσβάλω, ή να μειώσω την επικοινωνία μας.
Παρακαλώ πολύ δώστε μου και αυτήν την συμβουλή. Θα σας είμαι υπόχρεος!

NinaC είπε...

Βεβαίως και να το κάνετε. Συμβαίνει αρκετά συχνά. Καμμιά φορά οι σκέψεις μας παίρνουν τέτοια έκταση που χρειάζεται να γίνουν ποστ. Και γίνονται. Και απλώνει και ο διάλογος.

Αναμένω!