Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ - ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ


Η Ίνδικτος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1995. Μήτρα της ένα περιοδικό υπό τον τίτλο Ερουρέμ. Μέσα από το περιοδικό αυτό, που εν τω μεταξύ μετονομάστηκε σε Ίνδικτος, ανδρώθηκε ο εκδοτικός οίκος και κυρίως στηρίχθηκε, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του.

Το Περιοδικό πέρασε από σαράντα κύματα, δώδεκα και πλέον χρόνια τώρα, πορεύθηκε επί ξυρού ακμής.
Πολλοί συνεργάτες και φίλοι εξαντλήθηκαν στην πορεία αυτή.
Ο μόνος συνοδοιπόρος που είχα από την αρχή ήταν ο Πέρης Ιερεμιάδης. Τώρα μετά τον θάνατό του, αλλά ομολογώ όχι τόσο εξαιτίας αυτού του γεγονότος, είναι η πρώτη φορά που νοιώθω μέσα μου πως πρέπει να βάλω ένα τέλος σε αυτήν την περιπέτεια του Περιοδικού.

Είναι πως μετά από 12 χρόνια και 21 τεύχη κορέστηκαν οι επιθυμίες μου και οι εμμονές μου, ή μάλλον εξάντλησα πια αυτό το δρομολόγιο.
Κουβαλώ ακόμα επιθυμίες, κυριαρχούμε ακόμα από εμμονές, μα δεν μπορώ να τις εκφράσω μέσα από το Περιοδικό.
Τα τελευταία χρόνια εξάλλου την ουσιαστική ευθύνη για το περιοδικό την είχε ο καλός μου φίλος και συνεργάτης Σταύρος Γιαγκάζογλου, που και αυτός όμως, δικαίως και με άλλες σκοτούρες τώρα, έχει παραδώσει την διεύθυνση του Περιοδικού.

Μια προσπάθεια που απαιτεί πολύ μόχθο και κόπο, πάνω απ' όλα στηρίζεται στο πάθος και το μεράκι των δημιουργών του. Κι είναι αλήθεια πως από τέτοια υλικά είναι πλασμένα όλα τα τεύχη της Ινδίκτου. Κάθε τεύχος ήταν μία επίπονη και μακρόχρονη τις περισσότερες φορές, γέννα.
Πρέπει όμως κανείς να αντιλαμβάνεται τα όρια του και κυρίως τα όρια των άλλων. Δεν επιθυμώ να συνεχίσω χάριν γούστου ή εμμονής σε κάτι που δεν μπορεί πια να πετάξει.

Αντιλαμβάνομαι πως μία τέτοια απόφαση θα στεναχωρήσει πολλούς αναγνώστες και φίλους.
Σε αυτούς οφείλω να πω πως διεκδικώ ένα Καλό Τέλος για να μου χαριστεί μία Καλή Αρχή!

Η συζήτηση αυτή βαστά καιρό τώρα στους κόλπους του Περιοδικού.
Καταθέτω αυτές τις σκέψεις για να τις μοιραστώ με τους φίλους του Περιοδικού και να τις συζητήσω μαζί τους.
Δεν έχω λάβει την οριστική απόφαση γι' αυτό και κάθε γνώμη και βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη και θα εκτιμηθεί δεόντως.


Υ.Γ. Η Εικόνα είναι το εξώφυλλο του 1ου τεύχους, φιλοτεχνημένο από τον Πέρη Ιερεμιάδη.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008

ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΩΣ

Το πολύ γνωστό σε όλους golem είχε την ιδέα να καλέσει και την αφεντιά μου σε μίαν σκυταλοδρομία ποιήσεως, αντίδοτο στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα της σήμερον αλλά και του εψές δυστυχώς δε και του μέλλοντος.
Πως άραγε κανείς να διαλέξει, πως να τα πει και να τελειώσει, όταν είναι πολλά τα ποιήματα κι ο ποιητής δεν είναι ένας;
Διαλέγω λοιπόν από τα παλιά και αγαπημένα! Ίσως όμως να μην αντισταθώ και σε δεύτερο πιάτο.

Νίκος Καρούζος
Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΩ ΚΑΤΙ

Πς θ νιώσουμε τ γεωγραφία χωρς τς πρωτεύουσες

(γ κύριοι, τ διασκεδάζω τν ποτυχία μου στν παρξη)

νομίζω μως πς χάρτης γνοε τ μοιρολόγια μας

τς πεπτικς διαδικασίες τν γαθν μουσουλμάνων

(ἔ, δν τ φανταζόμουνα μιά τέτοια φράση)

λέγε καϋμένε τί στοιχίζει μετ θάνατον μιλία

τί ν τρν τν Ασχύλο τ σκουλήκια

τί τ Λάμπρο Πορφύρα…

Γι κουτος δόξα ψάχνει γι κλινήρεις τοῦ πνεύματος.

Τί εν’ διος Σαίξπηρ γνάντια στος γίους

πού κρατον γκαλι τους τς κορφς στ μαλάια…

Στ νύπαρχτο κατατείνω

διάφορος κι ναντίρρητος.

Κρατώ την σκυτάλη και θα την παραδώσω μετά το επιδόρπιο.


Ιδού λοιπόν και το επιδόρπιο από έναν από τους καλύτερους σύγχρονους ποιητές και από τους πιο αγαπημένους μου:

Αντώνης Ζέρβας

Ἄνοιξη 1999

Μοῦ ζητοῦν ν’ἀλλάξω συμπάθειες

στὸ ὄνομα τοῦ γραπτοῦ φωτὸς ποὺ κανέναν δὲν φώτισε


Μοῦ ζητοῦν νὰ στήσω τὸ μυαλὸ στὴν καρδιά μου

ποὺ μοῦ δίνει δικαίωμα νὰ ξεγράψω


Μοῦ ζητοῦν νὰ ξεχάσω

πὼς ἡ ζωὴ εἶναι τὸ φύραμα τοῦ θανάτου.

Τὴν ζωή μου τὴν ἔζησα

τὸν παράδεισο τῆς ἀλήθειας τὸν βρῆκα

μόνο στοὺς οἴκους ἀνοχῆς καὶ τὰ λοιπὰ μοναστήρια,

Γιατί μόνον ἐκεῖ προσκυνοῦν ἀκόμη τὸν ἥρωα,

μόνον ἐκεῖ μιλοῦν στοὺς προγόνους,

μ’ ἕνα γέλιο σὰν δάκρυ στὰ μάτια,

Ξέροντας πὼς ὁ χρόνος τους εἶναι τῆς παλιᾶς ἁμαρτίας

καὶ θὰ νοιώθεται πάντα ἡ μπόχα.

Παραδίδω λοιπόν με την σειρά μου την σκυτάλη στους:

Δημήτρη Ρουσουνέλο
Λουίζα Κορνάρου
Composition doll
Κ.Κ.Μοίρη [κατόπιν ωρίμου σκέψεως]




Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΣΠΟΤΑΚΙΑ

Πολλοί φίλοι μου ζητούν να αναρτήσω τα τηλεοπτικά σποτάκια που έπαιξε η Ίνδικτος κατά την διάρκεια του Δεκεμβρίου.
Η ιστορία αυτών των διαφημιστικών ταινιών ξεκίνησε με την συνάντησή μου με τον Γιώργο Κακανάκη, σκηνοθέτη και μέλους του συγκροτήματος DROGATEK.
Παίχτηκαν στην ΝΕΤ και στον ΣΚΑΙ από 16 μέχρι και 31 Δεκεμβρίου και διαφήμιζαν δύο μυθιστορήματα της Ινδίκτου. Το Άλλο μισό μου πορτοκάλι του Λευτέρη Μαυρόπουλου και Στην Χώρα των Ανδρών του Hisham Matar.
Είναι η πρώτη φορά που η Ίνδικτος χρησιμοποίησε την τηλεόραση για διαφήμιση και ο τρόπος που θα γινόταν αυτό ήταν το βασικότερο κριτήριο. Ο Γιώργος από την πρώτη στιγμή κατανόησε την ανάγκη και την ιδιαιτερότητα του εγχειρήματος. Το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του.

to allo miso mou portokali, indiktos

stin xora ton andron, indiktos

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

2008


Σήμερα Πρωτοχρονιά έλαβα από το πλέον αγαπητό και προσφιλές μου πρόσωπο το παρακάτω μήνυμα:
"Ο χρόνος δεν έχει τόση σημασία όταν αλλάζει και προσπερνά γρήγορα σαν το νερό. Αυτό που σημαδεύει την ύπαρξή μας είναι η σχέση και ο τρόπος που βιώνουμε κάθε στιγμή που την συναντάμε στο τρέξιμο της. Αυτή την βίωση σού εύχομαι να είναι πλασμένη από υλικά αιώνια και άφθαρτα και αναλλοίωτα.
Που τα βρίσκουμε αυτό είναι το στοίχημα της ζωής"

Για την αντιγραφή Μ.Β.