Σήμερα το πρωί έγινε το εξάμηνο μνημόσυνο του Πέρη Ιερεμιάδη, στο μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα. Στο μετόχι ο Πέρης εκκλησιαζόταν αδιαλείπτως από το 1972 έως και την κοίμησή του.Αυτοί οι έξη μήνες που πέρασαν ήταν για όσους τον γνώρισαν μια συνεχής άσκηση. Μια άσκηση να μάθουν να ζουν με την μνήμη του Πέρη, και χωρίς την παρουσία του.
Από τον θάνατό του είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω να γράψω γι' αυτόν. Παραμένει δύσκολο και μάλλον αδύνατο.
Την δική μου αδυναμία την ώρα που οι λιγοστοί φίλοι τρώγαμε τα κόλλυβα του Πέρη ήρθε να καλύψει ο καλός μου φίλος Σπύρος Γιανναράς χαρίζοντας μου τα παρακάτω λόγια:
Από τον θάνατό του είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζω να γράψω γι' αυτόν. Παραμένει δύσκολο και μάλλον αδύνατο.
Την δική μου αδυναμία την ώρα που οι λιγοστοί φίλοι τρώγαμε τα κόλλυβα του Πέρη ήρθε να καλύψει ο καλός μου φίλος Σπύρος Γιανναράς χαρίζοντας μου τα παρακάτω λόγια:
Όταν ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ έφυγε από τη ζωή μια πεταλούδα της νύχτας, σταχτιά και τεράστια σε μέγεθος, μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο κι άρχισε να χτυπιέται με βία στο ταβάνι, στη λάμπα, σαν να ψυχορραγούσε. Μια μέρα πριν από τον θάνατο του Πέρη Ιερεμιάδη μια μεγάλη μαύρη πεταλούδα ήρθε και κάθισε για αρκετή ώρα δίπλα του στο σπίτι του στην Αίγινα, κάτω από το ανοιχτό υπόστεγο, όπου είχε ξαπλώσει για τον μεσημεριανό του ύπνο. "Τι όμορφη σκοτεινή πεταλούδα¨, έλεγε λίγο μετά, "αύριο που θα ξανάρθει θα τη ζωγραφίσω". Όμως η πεταλούδα δεν είχε έρθει για να την ζωγραφίσει, αλλά για να τον προϋπαντήσει εκ μέρους του Αντόν Πάβλοβιτς στα φωτεινά δωμάτια του ουρανού. Έκτοτε ζουν κι οι δυο μαζί μας, πλάι μας, μαζί με όλους τους αγαπημένους μας νεκρούς και τους λατρεμένους δασκάλους που πέρασαν από τον κόσμο αυτό πριν συναντηθούν στον άλλο.
7 σχόλια:
θα τον θυμάστε πάντα. Είστε τυχερός που τον είχατε φίλο, σας μένουν οι πολύτιμες αναμνήσεις. Για μας, τους υπόλοιπους, μένουν οι ζωγραφιές του.
Κι εδώ τους βρίσκουμε! Υπάρχουν σημάδια καθημερινά κι εδώ! Ακόμα και για πλάσματα παράφορα, σαν κι εμένα, μπερδεμένα και ανυπόμονα! Και όσο για την πεταλούδα, το θυμάμαι σαν και τώρα, ήμουν έντεκα χρονών όταν πέθανε η γιαγιά. Φορούσα ένα γαλάζιο μαλακό ζακετάκι που εκείνη μου έπλεξε, είχα βάλει το χέρι μου στην δεξιά τσέπη και το 'στριβα με πόνο (ο πρώτος τόσο βαθύς κι ο οξύς πόνος της ζωής μου) την βλέπω να σηκώνει το χέρι, να κάνει νόημα προς εμένα, ακούω τη μάνα μου "ζητά να βγάλουμε έξω το παιδί", από τα μάτια της γιαγιάς κυλά ένα δάκρυ, με το ίδιο χέρι, χαιρετά κι αυτό ήτανε. Κοίμήθηκε γαλήνια κι ήτανε τόσο όμορφη! Σε λίγη ώρα μια πεταλούδα βγήκε απ' το δωμάτιο! Στα δύσκολα, στα εύκολα, πάντοτε έρχεται στον ύπνο μου από τότε, κι όχι μόνο στον ύπνο μου, συχνά. Αυτή η γιαγιά που μ'είχε μεγαλώσει κι ήταν ο πρώτος μου θάνατος. Να είστε καλά κι ο φίλος σας πάντα κοντά, φύλακας άγγελός σας!
Να θυμίσω κάτι φιλολογικού χαρακτήρα;Ψυχή στον Πλούταρχο σημαίνει κ πεταλούδα. Κ ακόμα στη μυθολογία η Ψυχή είναι η ερωμένη του ΄Ερωτα.Αν ο έρωτας ταυτίζεται με τη ζωή ,η πεταλούδα την συντροφεύει κ η γλώσσα το θυμάται; Αν συχνά πλάι σ'έναν θάνατο φτερούγιζε μια πεταλούδα, δεν είναι για μας μια παρηγοριά που είναι τόσες οι πεταλούδες,τόσος ο έρωτας,τόση η γλώσσα;
Κυρ Μανουήλ, σήμερα ήμουν σε μια βάφτιση κ βρεθήκαμε φίλοι πολύ αγαπημένοι κ έλειπε ένας απ'το 1984!Δεν είδα πεταλούδα , αλλά όλα μας θύμισαν τον Γιάννη! Ναι, θα σου λείπει,αλλά θά'ναι κ παρών είτε σαν φύσημα είτε σαν πεταλούδα είτε σ'ένα" μπολερό που ανέμισε για μια στιγμή "κ έφηβος το σιγοτραγουδούσε.
Καλό σου βράδυ!
Κ σε σένα alef!Ξέρω από γιαγιάδες!
Μόλις πριν δέκα μέρες σε παλιά ταβέρνα στα Πετράλωνα είδα στον τοίχο κρεμασμένη μια αφίσα από έκθεση ζωγραφικής. Αναγνωρίζω τον καλλιτέχνη, ρωτάω τον ταβερνιάρη:
Αυτή η αφίσα του Πέρη πως βρέθηκε εδώ;
Μου μίλαγε για τον άνθρωπο Πέρη επί ένα τέταρτο. Στο τέλος μου αποκάλυψε πως ο καλλιτέχνης ζει και μάλιστα μέσα σ' αυτόν τον ίδιο χώρο που εμείς απολαμβάναμε εδέσματα και οίνο. Ήταν ανάμεσά μας και γύρω μας. Ήταν σα να 'χε ανοίξει μια τεράστια αγκαλιά και να μας είχε μέσα της κλεισμένους. Τα χρώματα, μου λέει, ...στους τοίχους, στις πόρτες, παντού, ...είναι του Πέρη.
Γαιώδη χρώματα, φιλικά, που πάνω τους ακουμπάς και χαλαρώνεις.
Ήταν μια μικρή καδραρισμένη αφίσα στον άδειο τοίχο μιας ταβέρνας στα Πετράλωνα, αφορμή να συναντηθώ μ' έναν άνθρωπο, "εν χώρα ζώντων, εν σκηναίς δικαίων" αναπαυόμενον πλέον.
Composition doll
Σε σας καλή μου μένει και ο Πόρτσια. Τον Πόρτσια γνώρισα μέσω του Πέρη. Για χρόνια με κυνηγούσε για να βρω άξιο μεταφραστή και να τον εκδώσω.
Η δική του γαλλική έκδοση των Φωνών είναι γεμάτη σημειώσεις και χιλιοδιαβασμένη.
alef
Ο χαμός μιας ψυχής είναι ελαφρός,
πολύ ελαφρὀς, σχεδόν σιωπή.
Ευχαριστώ!
938Κυρ Μανουήλ,
Πόσο πονάει ο χωρισμός και πόσο κρατάει ο πόνος; Παραλλάζοντας μια φράση σε ένα βιβλίο μου θα σας απαντήσω, «Όσο η φλόγα στο λυχνάρι. Η φλόγα όσο υπάρχει λάδι και ο πόνος όσο υπάρχει μνήμη…» ΄Οσο και αν πονάει κρατήστε τη μνήμη αυτού που υπήρξε και χάθηκε, ήταν πολύτιμο όσο το είχατε, και ο ίσκιος του το ίδιο πολύτιμος είναι και έχει ανάγκη τη μνήμη σας. Να είστε καλά.
EKT Eλένη
Δημοσίευση σχολίου