Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ - ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ


Η Ίνδικτος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1995. Μήτρα της ένα περιοδικό υπό τον τίτλο Ερουρέμ. Μέσα από το περιοδικό αυτό, που εν τω μεταξύ μετονομάστηκε σε Ίνδικτος, ανδρώθηκε ο εκδοτικός οίκος και κυρίως στηρίχθηκε, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του.

Το Περιοδικό πέρασε από σαράντα κύματα, δώδεκα και πλέον χρόνια τώρα, πορεύθηκε επί ξυρού ακμής.
Πολλοί συνεργάτες και φίλοι εξαντλήθηκαν στην πορεία αυτή.
Ο μόνος συνοδοιπόρος που είχα από την αρχή ήταν ο Πέρης Ιερεμιάδης. Τώρα μετά τον θάνατό του, αλλά ομολογώ όχι τόσο εξαιτίας αυτού του γεγονότος, είναι η πρώτη φορά που νοιώθω μέσα μου πως πρέπει να βάλω ένα τέλος σε αυτήν την περιπέτεια του Περιοδικού.

Είναι πως μετά από 12 χρόνια και 21 τεύχη κορέστηκαν οι επιθυμίες μου και οι εμμονές μου, ή μάλλον εξάντλησα πια αυτό το δρομολόγιο.
Κουβαλώ ακόμα επιθυμίες, κυριαρχούμε ακόμα από εμμονές, μα δεν μπορώ να τις εκφράσω μέσα από το Περιοδικό.
Τα τελευταία χρόνια εξάλλου την ουσιαστική ευθύνη για το περιοδικό την είχε ο καλός μου φίλος και συνεργάτης Σταύρος Γιαγκάζογλου, που και αυτός όμως, δικαίως και με άλλες σκοτούρες τώρα, έχει παραδώσει την διεύθυνση του Περιοδικού.

Μια προσπάθεια που απαιτεί πολύ μόχθο και κόπο, πάνω απ' όλα στηρίζεται στο πάθος και το μεράκι των δημιουργών του. Κι είναι αλήθεια πως από τέτοια υλικά είναι πλασμένα όλα τα τεύχη της Ινδίκτου. Κάθε τεύχος ήταν μία επίπονη και μακρόχρονη τις περισσότερες φορές, γέννα.
Πρέπει όμως κανείς να αντιλαμβάνεται τα όρια του και κυρίως τα όρια των άλλων. Δεν επιθυμώ να συνεχίσω χάριν γούστου ή εμμονής σε κάτι που δεν μπορεί πια να πετάξει.

Αντιλαμβάνομαι πως μία τέτοια απόφαση θα στεναχωρήσει πολλούς αναγνώστες και φίλους.
Σε αυτούς οφείλω να πω πως διεκδικώ ένα Καλό Τέλος για να μου χαριστεί μία Καλή Αρχή!

Η συζήτηση αυτή βαστά καιρό τώρα στους κόλπους του Περιοδικού.
Καταθέτω αυτές τις σκέψεις για να τις μοιραστώ με τους φίλους του Περιοδικού και να τις συζητήσω μαζί τους.
Δεν έχω λάβει την οριστική απόφαση γι' αυτό και κάθε γνώμη και βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη και θα εκτιμηθεί δεόντως.


Υ.Γ. Η Εικόνα είναι το εξώφυλλο του 1ου τεύχους, φιλοτεχνημένο από τον Πέρη Ιερεμιάδη.

42 σχόλια:

ναυτίλος είπε...

Πάντα θεωρούσα το περιοδικό Ερουρέμ-Ίνδικτος ένα από τα πιο άρτια περιοδικά που κυκλοφορούσαν,ένα πραγματικό κόσμημα.Κάθε φορά που κυκλοφορούσε χαιρόμουν να το αγγίζω ,να το ξεφυλλίζω , να χαζεύω τις εικόνες του,να διαβάζω ότι μου κινούσε το ενδιαφέρον.Και πάνω απ'όλα χαιρόμουν που συνέχιζε να κυκλοφορεί.Ανέκαθεν είχα αυτό το αγχος και με τα καλά περιοδικά όπως και με τις καλές εκδόσεις , ότι κάποια στιγμή θα έπαυαν να κυκλοφορούν (Εκηβόλος,Σύγχρονος Κινηματογράφος,το Παραμιλητό ,εκδ.Κείμενα κλπ).
Εύχομαι να συνεχίσεις έστω με ένα τρίτο όνομα.

Ναυτίλος - Αλέξης

Κυρ Μανουήλ είπε...

Καλέ μου φίλε,
μ' αρέσει που λες: "χαιρόμουν να το αγγίζω", γιατί η πρώτη αίσθηση που λειτουργεί σαν πιάσεις ένα περιοδικό-βιβλίο είναι η αφή. Κι αυτήν την αίσθηση δεν πρέπει να την ξεχνούμε. Δια της αισθήσεως φτάνουμε στην κατανόηση.
Σ' ευχαριστώ πολύ!
Το τρίτο όνομα θα βγάζει μάτι!
Νάσαι καλά.

Kafeini είπε...

Έχετε ήδη κάποιες σκέψεις για το πως μπορούν να εκφραστούν, έντυπα και σε τακτά διαστήματα, οι τόσο γόνιμες "επιθυμίες κι εμμονές" σας - όπως τις ονομάζετε; Υποθέτω πως δεν θα επρόκειτο για μια απλή αντικατάσταση του Ινδικτου - κάποια πράγματα, ακόμα κι όταν ολοκληρωθεί ο 'κύκλος τους', είναι αναντικατάστατα.

Ανώνυμος είπε...

Μανώλη, μη βιαστείς...

Κυρ Μανουήλ είπε...

Kafeini

Το περιοδικό Ερουρέμ-΄Ινδικτος είναι εντός μου αναντικατάστατο.
Ίσως γι' αυτό και να θέλω να βάλω ένα τέλος τώρα.

Σκέψεις για άλλο περιοδικό;
Πάντα είχα, μα αυτές δεν είναι αρκετές, όπως ακριβώς δεν αρκούν οι επιθυμίες ακόμα και οι εμμονές.

Οφείλει κανείς να παιδευτεί αρκετά, η αφεντιά μου δε, πάντα θέλει παρέα και χρόνο.
Εξάλλου η δημιουργία περιοδικού προϋποθέτει μια κοινή γλώσσα στην οποία να μπορεί να διατυπωθεί η σημασία αυτού που βιώνουμε.

Θυμάμαι πως πριν ξεκινήσει το Ερουρέμ, αυτά που κουβαλούσα ως βεβαιότητες κυρίως είχαν να κάνουν με την μορφή του περιοδικού.
Το σχήμα του, η παρουσία ενός ζωγράφου, τα στοιχεία, ο ρυθμός, τα χρώματα, η ομορφιά...
Τώρα περισσότερο επιθυμώ να τυπώνω άξια κείμενα, διαμάντια. Μόνο αυτά.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μπήκα για πρώτη φορά στην Καφεΐνη σας και ομολογώ πως θα σας παρακολουθώ.
Μ' άγγιξε η επιλογή του Δ.Π.Παπαδίτσα.

Κυρ Μανουήλ είπε...

nikoxy

Μεγάλη τιμή η επίσκεψή σας στο φτωχικό μας. Μεγαλύτερη η έγνοια σου.
Σ' ευχαριστώ!

Τα όποια σχέδιά μου θα τα μοιραστώ οπωσδήποτε μαζί σου.

fvasileiou είπε...

Το παρακολουθούσα το Ερουρέμ/Ίνδικτος από το πρώτο τεύχος. Ένα είναι σίγουρο: Ξεχώριζε μέσα στο πλήθος των "φιλολογικών" περιοδικών που συσστοιβάζονται στους πάγκους των βιβλιοπωλείων.

Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα, δεδομένης της παντελούς απουσίας δημοσίου διαλόγου, τα περιοδικά φαντάζουν περιττά. Βέβαια το νόμισμα έχει κι άλλη όψη: Κάθε που αναστέλλει την κυκλοφορία του ένα τέτοιο περιοδικό, ένας ακόμα τόνος μελαγχολίας σκουραίνει την "πνευματική" μας ζωή.

Ανώνυμος είπε...

ντρέπομαι αλλά ως τα μέρη μας δεν έφτασε το παιδί σας

θα βάλω τα μεγάλα μέσα για να πιάσω ένα στα χέρια μου και μετά θα σας πω

ελπίζω να μην είναι ήδη αργά τότε

gregorios pharmakis είπε...

Το να κλείνει ένα περιοδικό δεν σημαίνει ότι τελειώνει η συζήτηση για αυτό. Θα φανεί σύντομα η εμβέλεια ή η σημασία του.

Κυρ Μανουήλ είπε...

fvasileiou

Έχετε απόλυτο δίκιο, για την απουσία δημόσιου διαλόγου.
Ένα από τα συμπτώματα της πνευματικής μας κοινότητας, αλλά όχι το μόνο.
Ένα περιοδικό οφείλει να θεραπεύει τον διάλογο, να ζυμώνει απόψεις και ιδέες. Πρωτίστως δε να θέτει τα ερωτήματα.
Η Ίνδικτος σε όλα αυτά τα χρόνια πορεύθηκε επί ξυρού ακμής, όπως γράφω.
Δεν ανήκε ποτέ στα δύο μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της Νεοελληνικής κοινωνίας. Διεκδικούσε μονίμως τον συγκερασμό τους και τον μεταξύ τους διάλογο. Είναι προφανές πως λίγες φορές τον κατόρθωσε.

Η μελαγχολία στην πνευματική ζωή μάλλον πρέπει να αποφεύγεται, καθότι προθάλαμος της ακηδίας.

Κυρ Μανουήλ είπε...

κ.κ.μοίρης

Αγαπητέ μου, ποτέ δεν είναι αργά για εσάς.


gregorios pharmakis

Τις περισσότερες φορές μάλιστα μόνο όταν κλείνει φανερώνεται η εμβέλειά του.

Κυρ Μανουήλ είπε...

Ο καλός μου φίλος Δημήτρης Ρουσουνέλος, είχε την καλοσύνη
να συμμετάσχει στην συζήτηση που άνοιξα, για το μέλλον του Περιοδικού, ανεβάζοντας ολόκληρο post.
βλ. http://karvouna.wordpress.com/2008/01/28/indiktos/

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για την έγνοια σου και για την καλή διάθεση που αναβλύζει από το κείμενό σου.

Οφείλω να ομολογήσω πως και την προτροπή του Νίκου Ξυδάκη την κρατώ. Εξάλλου εκείνος γνωρίζει εξίσου καλά τι σημαίνει αρχή και τι σημαίνει τέλος.

NinaC είπε...

Κυρ Μανουήλ, να έχετε στο μυαλό σας όσο αποφασίζετε, πόσο φτωχότερος θα γίνει ο "περιοδικός λόγος".

Επίσης να έχετε στο μυαλό σας πως υπάρχει κόσμος πρόθυμος να βοηθήσει όπως μπορεί στα τυχόν πρακτικά προβλήματα που δημιουργούνται κατά την έκδοση ενός περιοδικού.

Και, ναι, μη βιαστείτε...

Κυρ Μανουήλ είπε...

composition doll

Αγαπημένη μου πριγκίπισσα,
μάλλον δεν γίνομαι κατανοητός.
Δεν είναι τα πρακτικά που με δυσκολεύουν, αλλά τα ουσιαστικά.

Τα πρακτικά, στ' αλήθεια το λέω, ποτέ δεν ήταν εύκολα και ποτέ δεν ήταν εμπόδιο.

Παρεμπιπτόντως, εδώ χιονίζει.
Το έστρωσε!!

Ανώνυμος είπε...

επί των ουσιαστικών : ένα μαιδανό κάτω από το δέντρο τον φυτεύω

έναν τόσο δα μικρούλη μαιδανό , αν αυτό δεν ακούγεται υπερφίαλο και να με συγχωράτε κιόλας για το θράσος μου

(επι των πρακτικών δεν γνωρίζω, είμαι της θεωρητικής προσέγγισης μέχρις τελικής πτώσης)

alef είπε...

Κατανοώ απολύτως την απόφασή σας, παρ' ότι θα με λυπήσει πολύ (έχω σχεδόν όλα τα τεύχη, εκτός των εξόχων περιεχομένων, και αισθητικά το καθένα ήταν ένα έργο τέχνης), αλλά σκέφτομαι μήπως και για τον αλησμόνητο φίλο σας, που τόσο εξαιρετικά είχε φιλοτεχνήσει το πρώτο τεύχος, θα ήταν μια διαρκής ανάμνηση η συνέχειά του? Με την όποια συχνότητα αντέχετε! Δεν ξέρω πάλι, πιστεύω σίγουρα ότι "ένα καλό τέλος" είναι "μια καλή αρχή" κι ίσως και να 'ναι μονάχα η επιθυμία μου, αυτό το περιοδικό να μην τελειώσει! Αλλά εσείς, ξέρετε! (Εξάλλου στους χρόνους του Θεού η όποια απόφαση είναι ήδη δεδικασμένη). Υπέροχο χιόνι, ναι, παρ' ότι δεν χιονίζει εδώ!

Κυρ Μανουήλ είπε...

alef

Εσείς καλό μου alef γνωρίζετε πολύ καλά πως η αληθινή και ειλικρινής επικοινωνία απαιτεί κόπο και μόχθο. Καθημερινή φροντίδα, συνεχές πότισμα.

Το Περιοδικό ήταν και είναι μια τέτοια επικοινωνία με τους αναγνώστες της Ινδίκτου. Ένα κλείσιμο του ματιού, μια συνεχής φροντίδα να προσφέρεις όμορφα πράγματα, να μοιραστείς με τους αναγνώστες σου αυτά τα όμορφα πράγματα.

Αυτό δεν σταματά!
Έχω να μοιραστώ πολλά ακόμα.

Κυρ Μανουήλ είπε...

κ.κ.μοίρης

Η κηπουρική σας πάει.

Ο μαιδανός ευπρόσδεκτος και καθόλου υπερφύαλος, μάλλον πλατύφυλλο θα τον επιθυμούσα.

Μην ξεχνάτε δε πως Scripta Manent, Verba Volant κι εδώ είναι καραscripta!

Ανώνυμος είπε...

"Πού πας ρε Καραscripta" δηλαδή ;

so it be...

(όταν αρχίσετε τα βοτανολογικά, ενημερώστε με)

Ανώνυμος είπε...

το ανωτέρω λινκ στα ...κάρβουνα

Ανώνυμος είπε...

Κυρ Μανουήλ μου,
οι εμμονές και οι μανίες σου είναι για σένα, και, μιας και είσαι άνθρωπος με ειλικρίνεια και πίστη αδιαπραγμάτευτες, θα βρεις τον τρόπο να κοινωνήσεις τα διυλισμένα απ' την ευαισθησία σου αγκάθια που σε ματώνουν ή τριαντάφυλλα που σε νιώνουν, ν' ανοίξεις άλλες κουβέντες. Είμαι της άποψης που είναι υποψία σου, πως το περιοδικό Ίνδικτος έκανε τον κύκλο του, διόλου μικρός και λείος, και πως είναι κρίμα να φύγει κουρασμένο και με τρεμάμενα πόδια(η τέχνη εξάλλου της αποχώρησης είναι απ' τις πιο ύπουλες, ως γνωστόν). Το ότι είναι/ήταν ένα απ' τα λίγα ή μόνο του κλπ, είναι προφανές για μας εδώ(γι' αυτούς που ξέρουν, αν προτιμάς). Για τα μελλούμενα είμαι βέβαιος, απ' το λίγο που σε γνωρίζω. Είσαι απ' τους ανθρώπους που δεν κάνουν εκπτώσεις κανενός είδους, άρα μένουν οι πράξεις να σε δικαιώσουν.
Και αφού, όπως ξέρεις, δεν υπάρχει κάτι λαμπρότερο από μια τελευταία βουτιά με στιλ, για σένα ένα απ' τα μικρά θαύματα του ξεχασμένου Μπάρα:

Ένα κάθε βδομάδα,
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα.

Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς
και δισταγμούς
κι’ ανώφελα σφυρίγματα,
στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι
που φεύγουν από ένα σαλόνι
χωρίς ανούσιες χειραψίες
και περιττές.

Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα –και με το κρύο και με τη ζέστη.

Πάνε
να μουντζουρώσουν τα γαλάζια
του Aιγαίου και της Mεσογείου
με τους καπνούς των.
Πάνε για να σκορπίσουνε τοπάζια
τα φώτα τους μέσ’ στα νερά
τη νύχτα.
Πάνε
πάντα μ’ ανθρώπους και μπαγκάζια…

H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
χρόνια τώρα,
κάνουν τον ίδιο δρόμο,
φτάνουν την ίδια μέρα,
φεύγουν στην ίδιαν ώρα.

Mοιάζουν υπάλληλοι γραφείων
που γίνανε χρονόμετρα,
που η πόρτα της δουλειάς,
αν δεν τους δει μια μέρα να περάσουν
από κάτω της,
μπορεί να πέσει.

(Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος
τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Mεσόγειο
ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία;)
H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”
είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα
του βαρεμού που ενοιώσαν την τυράννια,
να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο,
να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια.

Aν ήμουν εγώ πλοίαρχος,
ναι –si j’étais roi!–
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
στην “Kλεοπάτρα”, τη “Σεμίραμη”, τη “Θεοδώρα”,
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
με τέσσερα χρυσά γαλόνια
κι αν μ’ άφηναν στην ίδια αυτή γραμμή
τόσα χρόνια,
μια νύχτα σεληνόφεγγη,
στη μέση του πελάγου,
θ’ ανέβαινα στο τέταρτο κατάστρωμα
κι ενώ θ’ ακούγουνταν η μουσική
που θα’ παιζε στης πρώτης θέσης τα σαλόνια,
με τη μεγάλη μου στολή,
με τα χρυσά μου τα γαλόνια
και τα χρυσά μου τα παράσημα,
θα’ γραφα μιαν αρμονικότατη καμπύλη
από το τέταρτο κατάστρωμα
μέσ’ στα νερά,
έτσι με τα χρυσά μου,
σαν αστήρ διάττων
σαν ήρως ανεξήγητων θανάτων.
(Αλέξανδρος Μπάρας, Η Κλεοπάτρα, η Σεμίραμις κ' η Θεοδώρα)

Φιλικά,
δικός σου,
Βερούλιος

Κυρ Μανουήλ είπε...

Βερούλιε,

Σ' ευχαριστώ. Η συμμετοχή σου καθοριστική.
Εξαίρετη η εκλογή!
Με την σειρά μου ανταποδίδω:

Και χωρίς αυτή την αιώνια επανάληψη των πάντων,

από τον εαυτό τους στον εαυτό τους, κάθε στιγμή,

τα πάντα θα διαρκούσαν μιά στιγμή,

ακόμα και η αιωνιότητα η ίδια θα διαρκούσε μιά στιγμή.

ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ ΦΩΝΕΣ

το θείο τραγί είπε...

Αγαπητέ Μανουήλ, κι εμείς άλλοτε (Απρίλης 2006) φανερώναμε στο άωρον κατιτίς από το περιεχόμενο του Ερουρέμ της β' έκδοσης!

εδωδά το έγγραφο post και η λεπτομέρεια

Καλή σταδιοδρομία στα blogs.

το και θείον τραγί

Κυρ Μανουήλ είπε...

θείο τραγί

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Η αναφορά σας επιτυχής.
Ζήλεψα την εικόνα-γραμματόσημο.

το θείο τραγί είπε...

Κεράκι, λοιπόν, στο καλό πενάκι του φίλου σου/σας με το συγκεκριμένο τεύχος ανά χείρας και τα λεπτούλικα, μα ακριβά εικάζω, φυλλαράκια του...

Θυμάμαι. [Είχαμε κάποτε γνωριστεί.]

Ανώνυμος είπε...

Πως μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας?

ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε...

Σκεφτείτε καλά τον νέο αναγνώστη που δεν σας έχει διαβάσει ακόμα την προσπάθεια. Η τυποποιηση της λογοτεχνίας σαν υποκουλτούρα δεν πρέπει να περάσει στην Ελλάδα. Ας εκπαιδευτούμε όλοι να πάμε πιό διαβασμένοι στο χάρο.
Σαν τους παλιούς προς εκτέλεση που ζητάγαν απο Ιταλούς δεσμώτες τους μια μέθοδο εκμάθησης Ιταλικών άνευ διδασκάλου, έτσι για να καγχάσουν την επερχόμενη εκτέλεση.......

Κυρ Μανουήλ είπε...

Αγαπητέ Διόνυσε,
μου λες πως "Η τυποποίησή της λογοτεχνίας σαν υποκουλτούρα δεν πρέπει να περάσει στην Ελλάδα."

Θα συμφωνούσα πως η "υποκουλτούρα" δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως λογοτεχνία. Πράγμα που στις μέρες μας δυστυχώς συμβαίνει.

Ariel είπε...

Εξαιρετικό το αποτέλεσμα των μέχρι τώρα "επιθυμιών και εμμονών" σας, και όχι μόνο στην περιοδική τους έκδοση.

alef είπε...

Μου είχατε υποσχεθεί... ευτυχία, σας την ζητώ! (στο μπλογκ μας) Καλό βράδυ!

Κυρ Μανουήλ είπε...

alef


Περί ευτυχίας λοιπόν.
Αμέσως!

Ανώνυμος είπε...

Αν επιτρέπεται μια ετεροχρονισμένη συμβολή στο ζήτημα της υποκουλτούρας:
δεν έχουμε καταφέρει ακομα να έχουμε την αίσθηση του τί είναι δημόσιος λόγος. Έτσι, το κάθε μωρολογικό παραλήρημα ναρκισσισμού σερβίρεται ως λογοτεχνική κριτική και καθιερώνεται ως τέτοια, ενώ ποίηση θεωρούνται τα τερατουργήματα του κάθε ανόητου. Μάλιστα, την πιάτσα μας την νέμονται κατά κανόνα ορισμένα ψώνια που καλλιεργούν και τα δύο τούτα ήδη υποφιλολογίας συγχρόνως. Δυστυχώς οι κατηγορίες αυτές αφορούν έναν πολύ μεγάλο ανθρώπων που δημοσιεύουν σε σοβαρά έντυπα και σοβαρούς εκδοτικούς οίκους.

Κυρ Μανουήλ είπε...

ανώνυμος

Δεν είμαι σίγουρος πως θα διαφωνήσω σε ότι λέτε.
Με ενοχλούν όμως οι γενικότητες και η ανωνυμία, ειδικά όταν συνοδεύεται από τις πρώτες.

Τολμώ και γω με την σειρά μου μια συμβουλή, την οποία προσπαθώ να εφαρμόζω καθημερινώς.

Ας κάνουμε όλοι την δουλειά μας όσο γίνεται καλύτερα, σοβαρότερα, με την συνείδηση επαγγελματία. Αυτό πιστεύω από μόνο του θα άλλαζε πολλά.
Αρκεί να εμπιστευόμαστε τον χρόνο και να υπομένουμε χωρίς να αναμένουμε.

Ευχαριστώ για την συμμετοχή.

Ανώνυμος είπε...

@ kyr manouel

Eklekte file,

euxaristw gia thn eugenh apanthsh. Xairomai pou sas vriskw sumfwno.

Suggnwmh an sas kourase h anwnumia kai o genikologos xarakthras tou sxoliou mou: h prwth ofeiletai se texnikous logous (vriskomai kath' odon), enw o deuteros prepei na anaxthei sthn anagkaia puknothta mias tetoias summetoxhs.

Allwste, an den katonomazw orismenous apo tous en filosofia dialampsantes stous opoious anaferomai, einai apo avrothta... Eidallws tha kinduneuame na emplakoume oloi se mian antiparathesh dixws teleiwmo. Den tha dwsw onomata (gia na metelthw mia dhmosiografikh ekfrash), loipon. Auto pou proexei einai na stigmatisthei to idio to fainomeno kai na akolouthhsoume oloi thn orthh sumvoulh pou dwsate.

Tha epanelthw, se pio euxaristous tonous!

Κυρ Μανουήλ είπε...

ανώνυμος

Χαίρομαι για την απάντησή σας, καθώς επιθυμώ διακαώς την συνέχεια της συζητήσεως μας.
Αν και νομίζω πως δεν χρειάζεται διευκρινίζω πως είμαι μαζί σας. Ονόματα δεν χρειάζονται.
Θα περιμένω την συνέχεια.

Καλό δρόμο και ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Εκφράζω τη λύπη μου ακούγοντας σας να δηλώνετε πως κλείνει το περιοδικό Ίνδικτος.
Όλα αυτά τα χρόνια της κυκλοφορίας του υπήρξε το σημαντικότερο και σπουδαιότερο περιοδικό που κυκλοφόρησε ποτέ στα ελληνικά γράμματα.
Τα θέματά του και ιδίως τα κείμενα που δημοσιεύονταν ήταν όαση στον επαρχιωτισμό των λογοτεχνικών περιοδικών.

Κυρ Μανουήλ είπε...

σπύρος κεχαγιάς

Να είστε καλά!

Πάντως αυτό που προς το παρόν εξέφρασα ήταν κάποιες σκέψεις και όχι μια ειλημμένη απόφαση.
Εξάλλου αν αυτά που λέτε έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αυτήν την ποιότητα διεκδικώ και γω, εάν δεν μπορεί να υπάρξει τότε δεν αξίζει και τον κόπο και κυρίως δεν ταιριάζουν τα καλά σας λόγια.

Ευχαριστώ θερμά!

Σχολάριος είπε...

Θα ήταν στ' αλήθεια κρίμα να σταματήσει το περιοδικό. Ειδικά σε μια στιγμή όπου μοιάζει να υπάρχει πάνω απ' όλα ανάγκη για ένα βήμα δημόσιου λόγου, που να καταφέρνει να διαφοροποιηθεί, να εμβαθύνει και να παραμείνει επίκαιρο. Εύχομαι να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε.

Φιλικά,

Κυρ Μανουήλ είπε...

σχολάριος

Ευχαριστώ για την επικοινωνία.

Αυτήν την συνέχεια διεκδικώ.

Ανώνυμος είπε...

Να κρατήσετε ανοικτό το περιοδικό και να μην βιαστείτε.
Η γνώμη μου είναι γνώμη σταθερού αναγνώστη της Ινδίκτου.

τάκις είπε...

είμαι ένας φίλος του Πέρη από την Αίγινα
καθόμασταν στην πιο όμορφη γωνιά του κόσμου και πίναμε τον καφέ μας, αυτός σε γυάλινο ποτηράκι
μου μίλαγε για το επόμενο τεύχος της ΙνδΙκτου ή ξεφυλλίζαμε κάποιο παλαιότερο και αγναντεύαμαι τα ψαροκάικα, την αγία ειρήνη, το γερομπισμπίνι, το μαρικάκι
για μένα η Ίνδικτος δεν θα είναι ποτέ η ίδια.

Κυρ Μανουήλ είπε...

τάκις

Και για μένα καλέ μου η Ίνδικτος αλλά και η ζωή δεν είναι πια η ίδια.

Νάσται καλά.